غزل استقبال از نیر تبریزی

ای جان بپوش صورت چون ماهتاب را

شرمنده می کند رخ تو آفتاب را

با این جمال ای مه اگر بگذری ز شهر

دیوانه می کنی همه ی شیخ و شاب را

گر یک نفس تو همنفس عاشقان شوی

از سر برون کنند غم خورد و خواب را

آن بوسه های ناب شکرخیزت ای عزیز

یاد آورد حلاوت شهد خوشاب را

تا سینه ام به سینه ی بی کینه ات رسد

می بینی اش خرابی حال خراب را

دل خون کند ز غصه و اندوه هجر یار

مطرب بیار بربط و چنگ و رباب را

درد خمار می کشدم درد می کجاست؟

ساقی تو نیز خیز و بگردان شراب را

عشاق حق ز جذبه ی عرفان رها کنند

از سر خیال هر چه خطا و صواب را

گفتم وصال دولت تو آرزوی ماست

خندید و گفت آه چه گویم جواب را

گفتم منم عزیز تو   فانی روزگار

گفتا چه خوب آب کنی شعر ناب را

گفتم ز شهر نیر تبریزی ام که گفت:

از حد گذشت جلوه فرو هل نقاب را