فانی تبریزی

_{یاد دارم روزی از ماه صیام
ماه قرآن و دعا و اهتمام}

_{ماه استغفار و عفو و بندگی
ماه صبر و ماه مهر و زندگی}

_{ماه وصل عاشقان با صفا
ماه مهمانی ذات كبریا}

_{ماه كسب علم و عرفان و شعور
ماه ترك كبر و عصیان و غرور}

_{مات و حیران بودم از افكار خویش
دل ز سودای محبّت ریش ریش}

_{ناگه از الطاف خلاّق ودود
گوش جان از هاتفی رازی شنود}

_{صبح بود و وقت ترك خواب ناز
وقت كشف راز و هنگام نماز}

_{دیدم آنگه سرخوشان وصل یار
آن قلندر مشربان كردگار}

_{جمله بودند از تحیّر در قیام
مست انوار خدای لاینام}

_{صف بصف اندر نیاز و در نماز
غرق حیرت در جمال بی نیاز}

_{پیش آنان سرور و سلطان دین
ساقی كوثر امیرالمؤمنین‌(ع)}

_{بود سرگرم مناجات خدا
محو توحید و برون از ماسوا}

_{آنچنان مست جمال یار بود
سرخوش و دلدادة دلدار بود}

_{گو كه فارغ بود از كون و مكان
آن امام بی‌كلام انس و جان}

_{عین عین‌ اللـه با عین بصیر
شاهد انوار خلاّق قدیر}

_{نغمة وجّهت وجْهش» هر زمان
پیچد اندر محفل لاهوتیان}

_{بگذرد آوای تكبیرش عیان
از حجابات زمین و آسمان}

_{از قیامش انجم و افلاك و ماه
بل تمام كاینات از ماه و چاه}

_{سرخوشند از ساغر صهبای او
مستِ مست از جام استغنای او}

_{جملة ذرّات مست ساز او
آفرینش بود هم آواز او}

_{ناگهان آن مظهر بود و نبود
كرد آهنگ ركوع، وآنگه سجود}

_{از سجودش قدسیان حیران شدند
ساكنان عرش دست افشان شدند}

_{در سجودش رازها بنهفته بود
كشف آن باید نمود اهل شهود}

_{تا شهنشاه عزیز سر فراز
رأس خود برداشت از مهر نماز}

_{لرزه بر اندام اهل دل فتاد
آتش اندر جان آب و گل فتاد}

_{ابن ملجم آن شقّی الأَشقیا
كرد خونین وجه، وجه‌اللـه را}

_{از جفای تیغ آن ملعون خوار
آیت شقّ‌القمر شد آشكار}

_{هیكل توحید شد نقش زمین
زد به سر در آسمان روح الامین}

_{نغمة فزت و ربّ الكعبه» را
بر زبان آورد شاه اولیا}

_{غرق خون گردید محراب امام
روز شد در چشم او ظلمات شام}

_{یادم آمد سرزمین كربلا
وقت جنگ پور شیر لافتی}

_{آن زمانی كه عمود آهنین
خورد بر فرق یل امّ‌البنین}

_{آن ابوالفضل‌(ع) آن علی‌(ع)را نورعین
آن كه بودی طاقت جان حسین‌(ع)}

_{روز شد در چشم او ظلمات شام
گشت آن شیر عرین آهوی رام}

_{دشمنان را گشت جرأت بیشتر
تاختند آن روبهان بر شیر نر}

_{آن ستمكاران اشرار زمان
دشمنان كینه جوی بی‌امان}

_{آن سیه بختان بنموده فرار
باز برگشتند بهر كارزار}

_{ماند سقای حرم آن نور عین
در میان دشمنانش بی‌معین}

_{گفت ناگه از دل ادركنی اخا
ای امام بی معین ما سوا}

_{ای ضیابخش تمام كاینات
علّت ایجاد كلّ ممكنات}

_{خود بفریادم رس ای جان جهان
ای مرا روح و روان، آرام جان}