اگر شیخم اگر زاهد و یا از خیل رندانم
بحمدالله والمنّه غلام شاه مردانم
مرا عهدیست با زلفت چه در دیر و چه در مسجد
به جانت هر كجا باشم شها پا بوس سلطانم
چنان زیبا بود رویت كه نتوان وصف یك مویت
من آن دلبند گیسویت كه در حسن تو حیرانم
دلم هرگز نخواهد شد جدا از تار گیسویت
اگر در صُفّة شیخم وگر در صفّ رندانم
چو دیدم گیسوانت را به دوشت دیشب آشفته
از آن آشفتگی امشب پریشانم پریشانم
شرر از چشم جادویت به دین و دل برافكندی
ترحّم كن كه چشمانت برد تقوی و ایمانم
ز دور نرگس مستت خدا را یك قدح پر كن
ندارم تاب مهجوری كُشد این درد هجرانم
به هجرانت دلم چون شمع می‌سوزد بهر جائی
اگر در طاق ایوانم وگر در كنج ویرانم
به امّید وصال تو چه شبها تا سحرگاهان
به یاد مصحف رویت شها مشغول قرآنم
اگر در عمر خود ای‌جان، دمی كردم فراموشت
از آن لحظه از آن ساعت پشیمانم پشیمانم
دلم دنبال پیری بود تا بینم رخ جانان
چو دیدم قامتت گفتم تو هستی سروبستانم
خصوص آن رمز عرفان را كه بر همّام فرمودی
یقین كردم كه در عالم تو هستی پیر عرفانم
دمی با تو مرا ای‌جان بِه از دنیا و مافیها
خدا را یك دمی بنشین كه من مشتاق جانانم
اگر با لطف بنوازی و گر با قهر بگدازی
به‌فرمانت رضایم من مطیع حكم و فرمانم
غلام درگهم ساقی كه عابد» گفته‌ام فانی»
كرم فرما شوم باقی تو هستی شاه امكانم
درباره این سایت